Эй бандагони Аллоҳ! Ба рӯйдодҳои бузургу даҳшатноки рӯзи Қиёмат, ба он рӯйдодҳое, ки аз мо талаб мекунанд, ки нури имон ва итоаткории Аллоҳро (Ӯ пок ва баландмартаба аст) захира кунем, ба ин рӯйдодҳои бузургу даҳшатноки рӯзи Қиёмат он торикӣ дохил мешавад, ки Аллоҳ Таъоло дар Он Рӯз мардумро бо он рӯз фаро мегирад. Ин чӣ гуна торикӣ аст? Ин зулмот чист? Ин торикии комилан ночиз аст. Ин торикии комил аст, ки ҳатто тасаввур кардан душвор аст. Торикӣ, ки дар он шахс ҳатто кафи дасти худро, ҳатто дасти худро дида наметавонад. Ва баъд аз ин торикӣ, дар паси ӯ интизори мардум хоҳанд буд! Дӯзах! Ҷаҳаннам! Аллоҳ моро аз ин раҳо кунад! Дар саҳиҳи Муслим ҳадиси Саубон (Аллоҳ аз ӯ розӣ бошад) оварда шудааст, ки рӯзе аз Паёмбар (дуруду саломи Аллоҳ бар ӯ бод) пурсиданд: «Дар Он Рӯз, ки замин бо замини нав иваз карда мешавад ва осмон бо осмони нав иваз карда мешавад, одамон дар куҷо хоҳанд буд?» Ӯ гуфт:
هُمْ فِي الظُّلْمَةِ دُونَ الْجِسْرِ
«Онҳо дар торикӣ, дар назди пул (кӯпрук) хоҳанд буд.» [1]
Эй бандагони Аллоҳ! Чӣ пул? Ин маънои онро дорад, ки ҳамон пули Ас-Сирот, ки дар болои қаторкӯҳҳои Ҷаҳаннам дар болои оташ сохта мешавад, ки аз теғи шамшер тезтар, аз мӯй тунуктар аст, ки гузариши муваффақонаи он барои имондор ба дарвозаи Биҳишт расидан аст. Аммо пеш аз он ки ба ин кӯпрук бароянд, одамон дар зулмот, дар торикӣ қарор мегиранд. Ва он гоҳ, ба онҳо нуре – نُورٌ дода мешавад.. Тақсимоти нур байни онҳо. Вобаста аз он, ки онҳо дар ҳаёти заминӣ чӣ қадар имон, чӣ қадар итоат доштанд, ибодати онҳо ва хидмат ба Офаридгори онҳо чӣ гуна буд. Фикр кунед! Дар бораи он фикр кунед, ки ин тақсимоти нур чӣ гуна сурат мегирад. Дар бораи тақдир ва ҳиссаи одамон дар ин Чорабинии Бузург фикр кунед.
Дар ин бора дар ҳадиси аз Абдуллоҳ ибни Масъуд, ки Ал Ҳаким дар китоби Ал-Мустадрак овардааст, нақл шудааст. Дар ҳадис омадааст, ки Паёмбар (дуруду саломи Аллоҳ бар ӯ бод) гуфтааст:
فيُعْطَوْنَ نُورَهم على قَدْرِ أعمالِهم ، وقال : فمنهم مَن يُعْطَى نُورَه مِثْلَ الجبلِ بينَ يَدَيْهِ ، ومنهم مَن يُعْطَى نُورَه فوقَ ذلك ، ومنهم مَن يُعْطَى نُورَه مِثْلَ النخلةِ بيمينِهِ ، ومنهم مَن يُعْطَى دون ذلك بيمينِه ، حتى يكونَ آخِرُ مَن يُعْطَى نُورَه على إبهامِ قَدِمِه ، يُضِيءُ مَرَّةً ويُطْفِئُ مَرَّةً ، وإذا أضاء قَدَّمَ قَدَمَه ، وإذا طَفِئَ قام ،
Ва дар рӯзи Қиёмат ба мардум нур дода мешавад, назар бар амалҳояшон. Ва дар миёни онҳо касе хоҳад буд, ки нури ӯ мисли кӯҳи пеши ӯ дода мешавад. Ва бар касе, ки нураш аз ин болотар хоҳад буд. Ва касе, ки нури монанди дарахти хурморо аз тарафи росташ мегирад. Ва касе, ки аз тарафи рости худ камтар аз он мегирад. Ва ниҳоят, касе, ки пайи ӯ танҳо дар ангушти калонаш, дар пой хоҳад буд. Ва ин чароғе, ки дар он ҷо дорад, гоҳ фурӯзон мешавад ва гоҳ хомӯш мешавад. Вақте ки чароғҳо фурӯзон мешаванд, он як қадам ба пеш хоҳад рафт, вақте ки хомӯш мешавад, қатъ мешавад.”
Ва он гоҳ Паёмбар (дуруду саломи Аллоҳ бар ӯ бод) гуфт:
فيمر ويمرون على الصراط والصراط كحد السيف دحض مزلة، فيقال: انجوا على قدر نوركم، فمنهم من يمر كانقضاض الكوكب، ومنهم من يمر كالطرف، ومنهم من يمر كالريح، ومنهم من يمر كشد الرجل، ويرمل رملا، فيمرون على قدر أعمالهم حتى يمر الذي نوره على إبهام قدمه قال: يجر يدا ويعلق يدا ويجر رجلا ويعلق رجلا وتضرب جوانبه النار
«Ва он гоҳ онҳо аз болои сирот, ки ба теғи шамшер монанд ва лағжанда аст, гузаштанро сар мекунад ва ба онҳо гуфта мешавад: «бо нури гирифтаатон наҷот ёбед, бо нури гирифтаатон наҷот ёбед». Ва дар миёни онҳо касе хоҳад буд, ки мисли ситора парвоз кунад. Ва касе, ки сиротро бо суръати нигоҳ убур мекунад. Ва касе, ки мисли шамол медавад. Ва касе, ки бо суръати шутур давида ҳаракат мекунад. Ва касе, ки давида меравад. Ҳар кас вобаста ба аъмоли худ. Ва он касе, ки нураш дар ангушти калонаш буд, ба тавре ҳаракат хоҳад кард, ки бо як дасташ аз болои кӯпрук кашола карда шавад ва дасти дигараш овезон шавад, як пояш кашола карда шавад ва пои дигараш овезон шавад ва ба оташи Дӯзах паҳлӯяш бирасад». Ва дар ҳадис омадааст: «ва он гоҳ аз сирот убур хоҳанд кард ва чун ба охири сирот бирасанд, ба Ҷаҳаннам рӯй оварда мегӯянд:
الحمدُ للهِ الذي نَجَّانا منكِ بعدَ أن أَرَانَاكِ، لقد أعطانا اللهُ ما لم يُعْطَ أَحَدٌ
الألباني | المصدر : شرح الطحاوية
«Шукри Аллоҳ, ки пас аз дидани ту моро аз ту наҷот дод. Ва Аллоҳ ба мо он чиро, ки ба касе надода буд, ато кард».
Ҳар кас, ки аз Оташ дур шавад ва ба Биҳишт дохил шавад, дар ҳақиқат муваффақ хоҳад шуд. Ҳаёти заминӣ – танҳо истифодаи муваққатӣ ва фиребанда аст. Эй бандагони Аллоҳ! Дар Қуръон дар ду сура дар бораи ин тақсимоти нур дар рӯзи Қиёмат сухан меравад. Дар сураи Ал-Ҳадид ва дар сураи Ат-Таҳрим. Дар сураи Ал-Ҳадид Аллоҳ (Ӯ пок ва баландмартаба аст) мегӯяд:
يَوْمَ تَرَى الْمُؤْمِنِينَ وَالْمُؤْمِنَاتِ يَسْعَىٰ نُورُهُم بَيْنَ أَيْدِيهِمْ وَبِأَيْمَانِهِم بُشْرَاكُمُ الْيَوْمَ جَنَّاتٌ تَجْرِي مِن تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ خَالِدِينَ فِيهَا ۚ ذَٰلِكَ هُوَ الْفَوْزُ الْعَظِيمُ
Дар он рӯз мардону занони мӯъминеро хоҳед дид, ки нур аз пешу росташон паҳн хоҳад шуд. Имрӯз барои шумо хушхабар аст, боғҳои Биҳишт, ки дар он ҷӯйҳо ҷорист, шумо дар он ҷовидона хоҳед буд, ин Комёбии Бузург аст».
(Қуръон. Сураи «Оҳан» 57:12)
Ва дар сураи Ат-Таҳрим Аллоҳ Ӯ пок ва баландмартаба аст мегӯяд:
يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا تُوبُوا إِلَى اللَّهِ تَوْبَةً نَّصُوحًا عَسَىٰ رَبُّكُمْ أَن يُكَفِّرَ عَنكُمْ سَيِّئَاتِكُمْ وَيُدْخِلَكُمْ جَنَّاتٍ تَجْرِي مِن تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ يَوْمَ لَا يُخْزِي اللَّهُ النَّبِيَّ وَالَّذِينَ آمَنُوا مَعَهُ ۖ نُورُهُمْ يَسْعَىٰ بَيْنَ أَيْدِيهِمْ وَبِأَيْمَانِهِمْ يَقُولُونَ رَبَّنَا أَتْمِمْ لَنَا نُورَنَا وَاغْفِرْ لَنَا ۖ إِنَّكَ عَلَىٰ كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ
«Эй касоне ки имон овардаед! Ба Аллоҳ тавба кунед (تَوْبَةً نَّصُوحًا), шояд Парвардигоратон шуморо аз бадиҳоятон бибахшояд ва шуморо ба Биҳиштҳое, ки дар он наҳрҳо ҷорист, дароварад. Рӯзе, ки Аллоҳ Паёмбар ва касонеро, ки бо ӯ имон овардаанд, шарманда накунад, нури онҳо дар пеш ва дар тарафи рост медурахшад. Ва мегӯянд: «Эй Парвардигори мо! Ба мо нури комил деҳ ва моро бибахшой, ки Ту Тавоно ҳастӣ».
(Қуръон. Сураи «Манъкунӣ» 66: 8)
Эй бандагони Аллоҳ! Бидонед, ки ин нур, ин тӯҳфаи Аллоҳ, ки Ӯ дар ин дунё ва дар ҷаҳони Ҷовидонӣ ба ҳар касе, ки аз бандагонаш бихоҳад, ато мекунад.
وَمَن لَّمْ يَجْعَلِ اللَّهُ لَهُ نُورًا فَمَا لَهُ مِن نُّورٍ
«Ва ба онҳое, ки Аллоҳ нур намедиҳад, дигар нуре нест.»
(Қуръон. Сураи «Нур» 24: 40)
Эй бандагони Аллоҳ, барои он ки ин нурро бо шумо ба даст орем, ба мо ду чизи муҳимтарин, чизҳои бузург лозим аст. Ин ду чизро ба ёд гиред!
Аввалин чиз – шитоб кардан ба сӯи Аллоҳ (Ӯ пок ва баландмартаба аст) бо илтиҷо (дуо) барои додани ин нур ба мо. Дар ҳарду саҳиҳ ҳикояе оварда шудааст, ки Ибни Аббос боре дар хонаи Паёмбар (дуруду саломи Аллоҳ бар ӯ бод) ва Маймуна, ҳамсари Паёмбар (дуруду саломи Аллоҳ бар ӯ бод) шабро гузаронидааст. Маймуна холаи Ибни Аббос буд. Ва ӯ шабро дар хонаашон гузаронд, то дар шаб чи гуна намоз хондани Паёмбар (дуруду саломи Аллоҳ бар ӯ бод) – ро бинад. Ва дар ин ҳадис Ибни Аббос зикр шудааст, ки Паёмбар (дуруду саломи Аллоҳ бар ӯ бод) ба Аллоҳ (Ӯ пок ва баландмартаба аст) ба Офаридгори худ бо чунин дуо муроҷиат кардааст:
اللَّهُمَّ اجْعَلْ فِي قَلْبِي نُورًا، وَفِي بَصَرِي نُورًا، وَفِي سَمْعِي نُورًا، وَعَنْ يَمِينِي نُورًا، وَعَنْ يَسَارِي نُورًا، وَفَوْقِي نُورًا، وَتَحْتِي نُورًا، وَأَمَامِي نُورًا، وَخَلْفِي نُورًا، وَأَعْظِمْ لِي نُورًا.
«Эй Аллоҳ, дар дилам нур ва дар нигоҳи ман нур ва дар шунавоии ман нур ва дар тарафи рости ман нур ва дар тарафи чапи ман нур ва дар пеши ман нур ва дар пушти ман нур ва дар болои ман нур ва дар зери ман нур ҷой кун ва барои ман нурро баланд кун».
Яъне нури маро барои ман бузург гардон. Бингар, ки чӣ дуои бузургу комил ва зебои Паёмбар (дуруду саломи Аллоҳ бар ӯ бод). Ва ҳамин тавр, аввал! Аз Аллоҳ нур бихоҳ, ин нурро бихоҳ.
Ва чизи дуюми зарурӣ — ин аз ҳад зиёд кардани ҷони худ аст. Ин мубориза бо нафси шумост. Муборизаи шадид бо ҷони худ барои пайваста нигоҳ доштани нури имон ва итоат ба Аллоҳ (Ӯ пок ва баландмартаба аст). Ҳамавақт нигоҳдоштани итоат ва ибодат бар Аллоҳ Таъоло. Зеро ҳиссаи ғулом аз нур дар рӯзи Қиёмат аз он вобаста аст, ки ӯ дар ҳаёти заминӣ чӣ қадар нури имон ва аъмоли шоиста дошт.
أَللَّهُمَّ يَا رَبُّ الْعَالَمِين، يَا الرَّحْمَان، يَا الرَّحِيم، أَتْمِمْ لَنَا نُورَنَا اجْمَعِين بِالْإِمَانِ وَ الطَّاعَةِ
وأعزنا ربنا من ظلمات الجهل والضلال
وَاهْدِنَا إِلَيْكَ صِرَاطَ الْمُسْتَقِيما
Эй Парвардигори мо, эй Аллоҳ, эй Раҳмон, эй Раҳим! Ба мо нури имон ва итоаткорӣ ва аъмоли шоиста ва саъю кӯшиши беҳтарини ба сӯи Ту ато кун. Ва моро аз торикии ҷаҳолат, аз торикии васвасаҳо, фитнаҳо, гумроҳӣ, аз торикии гуноҳҳо муҳофизат кун ва моро бо роҳи рост ба сӯи Худ ҳидоят кун.
اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَعَلَى آلِ مُحَمَّدٍ، كَمَا صَلَّيْتَ عَلَى إِبْرَاهِيمَ وَعَلَى آلِ إِبْرَاهِيمَ، إِنَّكَ حَمِيدٌ مَجِيدٌ، اللَّهُمَّ بَارِكْ عَلَى مُحَمَّدٍ وَعَلَى آلِ مُحَمَّدٍ، كَمَا بَارَكْتَ عَلَى إِبْرَاهِيمَ وَعَلَى آلِ إِبْرَاهِيمَ، إِنَّكَ حَمِيدٌ مَجِيدٌ
وَارْضَ اللَّهُمَّ عَنِ اْلخُلَفَاءِ الرَّاشِدِيْنَ، وَالْأَئِمَّةِ الْمَهْدِيِّين، أَبِيْ بَكْرٍ الصِّدِيقِ، وَعُمَرَ الٔفَارُوقِ، وَعُثْمَانَ ذِي النُّرَيْنِ، وَعَلِيٍّ ابِي الْحَسَنَيْنِ. وَارْضَ اللًَهُمَّ عَنِ الصَّحابَةِ اجْمَعِين، وَعَنِ التَّبِعِينَ وَ مَنْ تَبِعَهُمْ بِإِحْسَانِ إِلَى يَوْمِ الدِّين.
اللهم آت نفوسنا تقواها، وزكِّهَا أنت خيرُ من زَكَّاهَا، أنت وَلِيُّهَا ومولاها. اللهم اغفر لنا ولوالدينا وللمسلمين والمسلمات والمؤمنين والمؤمنات الأحياء منهم والأموات، ربنا آتنا في الدنيا حسنة وفي الآخرة حسنة وقنا عذاب النار. وآخر دعوانا أن الحمد لله رب العالمين
