Ёдоварӣ ба худ ва бародарон, ки Паёмбар (саллаллоҳу алайҳи ва саллам) фармудаанд:
الْتَمِسُوهَا فِي الْعَشْرِ الْأَوَاخِرِ
«Шаби Қадрро дар даҳ шаби охир ҷустуҷӯ кунед».
Ин ҳадисро Бухори (2018) ва Муслим (1167) ривоят кардаанд.
Ин метавонад яке аз ин шабҳо бошад. Аммо эҳтимоли тоқ будани он бештар аст, аммо метавонад ҷуфт бошад, зеро гуфта мешавад, ки Қуръон дар шаби бисту чаҳоруми Рамазон нозил шудааст. Ва чунон ки медонед, Аллоҳ Таъоло мефармояд:
إِنَّا أَنزَلْنَاهُ فِي لَيْلَةِ الْقَدْرِ
«Мо онро дар шаби қадр нозил кардем». (Куръон, сураи «Қадр», 97:1).
Ин маънои онро дорад, ки шаби Қадр метавонад шаби бисту чаҳорум бошад, мисли имрӯз. Аммо ӯ гуфт:
«Дар даҳ шаби охир ҷустуҷӯ кунед».
Дар баробари ин Паёмбар (саллаллоҳу алайҳи ва саллам) дар ҳадиси дигар фармудаанд:
في السبع الأواخر
«Дар ҳафт шаби охир ҷустуҷӯ кунед».
Ин маънои онро дорад, ки он метавонад дар даҳ шаб бошад, аммо эҳтимоли зиёд аст, ки он ҳанӯз дар ҳафт шаби охир аст. Шояд на ҳафт, балки ба эҳтимоли зиёд ҳафт. Яъне эҳтимол зиёд мешавад, яъне бо эҳтимолият зиёд мешавад, хоҳиши мо, саъю талоши мо, саъю талоши мо низ бояд зиёд шавад, ин шаа Аллоҳ, зеро Рамазон ба охир мерасад ва шабу рўз кам мешавад барои ибодат.
Аз Аллоҳи Таъоло мехоҳем, ки мо ба беҳтарин тарз ибодат кунем ва ба хушнудӣ ва омурзиши Ӯ ноил шавем. ҶазокумуЛлоҳу хайрон.
